De zonnebriltempel van Yangon

OK, OK, ik ben van het OV, dus deze blog begint met een verhaal over een bus. En wat voor bus…Een Birmese nachtbus om precies te zijn. Om 18.00 uur zouden we vertrekken en stipt op tijd rijdt de bus voor, en begeleidt een stewardess ons naar onze stoelen. Jawel, je leest het goed. Ze riep zelfs iets om in de microfoon. Niet te verstaan, maar who cares...'het lijkt wel een vliegtuig hier' zei pip. De stoelen zijn zo groot dat er maar 3 per rij in de bus passen. Mees is de koning te rijk; ze hebben hier ’Tjom en Derrie’ tv’s in de stoelen mam’ en nestelt zich tevreden op zijn troon. De stewardess komt onze bestelling opnemen en maakt ons even later wakker. Bij een wegrestaurant staat voor elke buspassagier het juiste bord eten klaar. Bizar, wat een logistiek, en op de minuut nauwkeurig. Geen idee of het de busrit, de slechte nachtrust of het eten is geweest, maar ik werd me toch een partij ziek in de bus…beetje jammer. Mees gaf me afentoe een schoon zakje, een doekje, aaide wat over mijn arm en keek onverstoorbaar verder naar zijn film. Uiteindelijk ben ik gelukkig in slaap gesukkeld. De volgende ochtend 6 uur waren we in Yangon. Eenmaal bij het hotel waren de kinderen klaar wakker en wij doodop. Gelukkig was daar….DE TABLET. Halleluja. Koptelefoons op, flesje water, fruitmandje van het hotel erbij. Kids konden vooruit, wij konden naar bed. Even bijtanken. Ik voelde me gelukkig wel wat beter toen ik wakker werd, maar toen voelde Erwin zich niet zo lekker, en daarna kwamen Pip en Mees klagen over buikpijn. Tja. toch iets met dat eten niet helemaal goed gegaan. Dat is wel een groot verschil met bijvoorbeeld Thailand. Daar eten we eigenlijk altijd ‘op straat’. In Birma durven we dat niet aan en zoeken we altijd zorgvuldig een plek uit om te eten. Liever iets luxer, dat blijkt toch wel nodig te zijn. Een keer in een wegrestaurant, en we zijn meteen allevier de sjaak. Een dagje rustig aan doet wonderen.

De volgende dag begint met zingen en tekeningen op bed voor Erwin; wat een mooi moment om jarig te zijn! We voelen we ons gelukkig allemaal weer beter en verkennen Yangon. De grootste en drukste stad van Birma. Dat merken we direct: het is overal drukker. Veel verkeer, hogere gebouwen, veel mensen. We moeten echt even omschakelen. Voor het eerst blijkt zelfs de Lonely Planet niet te kloppen. Dat is echt compleet nieuw voor ons, want waar ter wereld we ook waren: de planet wist de weg. Hier dus even niet! Restaurants die ze aanraden zijn er niet, highlights die worden aangeraden vallen tegen, terwijl must-sees niet of nauwelijks genoemd worden. Tja, dan is het toch best lastig om je weg te vinden in een stad waar mensen weinig engels spreken…We vragen advies in het hotel en dat blijkt een meer dan prima idee….Met een goede kaart met de juiste adressen zijn we weer back on track…

In de namiddag bezoeken we de Shwedagon tempel; de grootste gouden tempel van Birma. Wij dachten na de prachtige tempels van Bagan in een uurtje wel klaar te zijn met deze tempel, maar dat liep even anders. Mijn hemel, wat is het PRACHTIG daar. We noemen hem de zonnebriltempel. Je kon er gewoon niet naar kijken zonder zonnebril. We weten nog steeds niet of het kwam van al het goud dat zo hard schittert in het zonlicht of van de 6000 karaats diamanten, die in de punt van de tempel verwerkt zitten. Een geschenk van Boeddha, zo geloven de Birmezen. Wat het ook was: de Nederlandse eksterfamilie raakte maar niet uitgekeken op die tempel. En ja, het stikte er weer van de monniken en Birmese toeristen, dus alle camera’s bleven weer klikken tot de batterijen helemaal op waren…
Uiteindelijk was de zon allang onder voordat we de tempel verlieten met een hoofd vol prachtige indrukken en een knorrende maag. Net toen we wilden bestellen viel de stroom uit, gebeurt wel vaker hier in Yangon…snel komen er kaarsjes op tafel. Ik probeerde het nog aan Erwin te verkopen als een romantisch diner bij kaarslicht speciaal voor zijn verjaardag, maar de geloofwaardigheid liet wat te wensen over. Na een half uur sprong het licht weer aan en sloten we deze bijzondere verjaardag af met een koud biertje. Proost!

Vandaag is helaas alweer de laatste dag in Birma. Morgen vliegen we naar Surat Thani om nog twee weken op een paar Thaise eilandjes door te brengen. Ook niet rot, maar vandaag genieten we dus nog even met volle teugen van Birma. We nemen de downtowntrain, een klein bommentreintje die overal stopt, bekend om alle verkopers in en om te trein. In minder dan een kwartier tijd hebben we werkelijk alles voorbij zien komen: van plastic paarden tot kwarteleitjes en complete wandelde fruitstallen. Deed me denken aan een treinreis die we in India ooit maakten. We sloten de dag af in het park, waar een grote speeltuin bleek te zitten. De kinderen renden hun laatste restje energie er nog even uit en vielen bij terugkomst in het hotel direct in slaap.

Birma wat ben je prachtig en wat voelden we ons welkom hier!! Het land is prachtig, maar de mensen maken het met recht een gouden land! Chezoeba en tata! (bedankt en tot ziens).